In the Name of God, the Universally Merciful, the Particularly Merciful
hen God, majestic and exalted is He, willed to create the Jinn so that the first creation in the world would be the Jinn, he created them from the fire of Hell, as in His saying: {And He created the Jinn from a smokeless fire}[1], and as in His saying: {And the Jinn We created previously from the fire of the Samūm}[2]. When He created the Jinn He created two creatures from fire in Hell; one named Ḥīlat and the other named Mīlat. He created Ḥīlat in the form of a lion, and Mīlat in the form of a wolf, and created the lion as a male and the wolf as a female. The tail of the lion resembled vipers, and the tail of the wolf resembled scorpions. They mated with one another and the wolf bore forth seven male children and seven female children. Then they gave their children one to the other and they brought forth a great host. Of these seven was Iblīs, may God’s curse be upon him. When they became a great host, they descended from the heavens to the earth and on the day that they prostrated to Adam they placed seven in the heavens, and in the world they apportioned the seven climes amongst one-another and gave kingship to seven of them. The greatest of these kings is Faqṭīṭūsh who came five generations after Iblīs and sits on the summit of Mount Ṭūr and does not descend any of the mountain passes. His brother is Faqṭash who sits in the land of India in fine green meadows with running streams.
The Vernal Equinox
Every year on the first day of Spring at the foot of the mountain all the kings of the climes gather together with him so that Faqṭash may take the year’s covenants and permissions to act for them from his brother Faqṭīṭūsh and then each returns to his clime until the following year. Without the permission of Faqṭīṭūsh, they are unable to act. He is a great and important king and they fear his awesomeness. He never associates with them and never lets them enter upon him and only rules them from afar. They all return on the same day because on that first day of Spring they institute his laws and give permission to their adepts for the works they wish to do in that year.
When God, exalted is He, placed the band of accursedness on the neck of Iblīs and expelled him from His court saying: {And upon you is my curse until the Day of Recompense}[3], then those who are in concord with them or Iblīs are the devils (dīvān) and followers of Iblīs. Those who turn away from Iblīs and are in concord with the angels and prostrated and carried out the command are the faeries (parīyān), and they follow four prophets and four holy books until the Day of Resurrection. They are of four religions because they are the adepts of four holy books which they read. They are not subject to humans but rather they are subject to the word of God and abide by his command until the Day of Resurrection.
A 15th-century impression of Demons appearing before King Solomon
When the time of Solomon son of David, peace be upon him, came, and he wished for a kingdom saying: {O my Lord, grant me a kingdom which does not befit anyone after me}[4], God, exalted is He, fulfilled his desire and from the Preserved Tablet sent him a tablet, and seven seals and spears and rings so that he hung the tablet above his head and hung the seven seals all about his seven sides and placed the rings on his fingers, and every day one of the rings and spears would suit that day so that by the blessing of the tablet and the rings and the seals and the spears he gained command over all the devils and faeries and men and beasts and birds and wind and all else and they all obeyed his orders. When Solomon passed away, the angel Gabriel took that tablet by God’s command back to its place.
[1] The Qurʾān: Q: 55:15.
[2] The Qurʾān: Q: 15:27. Samūm: A burning wind.
[3] The Qurʾān: Q: 15:35.
بسم الله الرحمٰن الرحيم
چون حق جل وعلا خواست که جن را بیآفریند تا اول خلق در عالم جن باشد ایشان از آتش دوزخ می‌آفرید چنانکه می‌فرماید {وخلق الجان من مارج من نار} و می‌فرماید {والجان خلقناه من قبل من نار السموم}. و چون جن را آفرید در دوزخ دو خلق می‌آفرید از آتش یکی را نام حیلت و یکی میلت. حیلت را بر صورت شیری و میلت را بر صورت گرگ. شیر را نر و گرگ را ماده آفرید. و دم شیر مانند ماران و دم گرگ مانند کژدمان. ایشان با یکی‌دیگر جفت گرفتند گرگ از شیر بار گرفت و هفت فرزند نر و هفت فرزند ماده می‌آورد. بعد از آن فرزند ایشان را یکی یکدگر دادند تا ایشان خلقی در وجود آمد و از آن هفت فرزند ایشان یکی ابلیس است لعنة الله علیه. چون خلقی بسیار شدند از آسمان بزمین آمدند و در آن روز که آدم را سجده فرمود هفت در آسمان را بگذاشتند و در عالم هفت اقلیم را بیکدیگر بخش کردند و از ایشان هفت کس را پادشاهی دادند و بزرگترین ایشان فقطیطوش است. و فقطیطوش به پنج پشت از ابلیس پس‌تر است و در سر کوه طور می‌نشیند هر گزاران کوه فرو نمی‌آید و برادر او فقطش است در بلاد هند در روضهای خوش و جویهای آب روان سبزه‌زارها می‌نشیند و هر سال در روز نوروز بدامنۀ کوه روند و تمامت پادشاهان اقالیم با وی گردایند تا فقطش همه را از برادر خود فقطیطوش عهدها و اجازت شغلها و عملهای یکساله بستاند و ایشان هر یکی باقلیم خود باز می‌گردند تا سال دیگر. و ایشان را بی اجازت فقطیطوش هیچ میسر نشود و او پادشاه عظیم و با اهمیت است و از هیبت او بترسند و او با ایشان هرگز آمیخته نگردد و بخود راه ندهد الا که از دور حکم کند با ایشان و همه در آن روز باز گردند سبب آنکه در عالم همه در این روز نوروز ایشان حکمهای خود روان کنند و اجازت فرمایند مغرمان‌را بشغلهای که در آن سال خواهند کرد. فصل. چون خق تعالی طوق لعنت در گردن ابلیس افکند و از درگاه خود براند که {وإن عليك لعنتي إلى يوم الدين} پس هر کس که از ایشان یا از ابلیس موافقت کردند ایشان دیوانند و تبع ابلیس. وآنها که روی از وی بگردایند و با ملایکه موافقت کردند سجده کردند و امر بجا آوردند ایشان پریانند و ایشان پس روی چهار پیغامبر و چهار کتاب می‌کنند تا روز قیامت. و از چهار کیش‌اند و بدین سبب ایشانرا مغرمان بچهار کیش می‌خوانند. ایشان مسخر آدمی نیستند اما مسخر کلام باری تعالی اند و امر اورا استاده باشند و گردن نهاده تا روز قیامت. فصل. چون نوبت سلیمان بن داود عم رسید و از مملکت خواست که {رب هب لي ملكا لا ينبغي لأحد من بعدي} خدای تعالی حاجت ویرا برآورد و از لوح المحفوظ ویرا لوحی و هفت خاتمه و حربه و انگشترین فرستاد تا او آن لوح‌را بر بلای سر خود می‌آویخت و هفت خاتمه را از هفت جانب خود می‌آویخت و انگشترین در انگست خود کردی و هر روز انگشترین و حربه موافق روز می‌داشت تا ببرکت آن و انگشترین و خاتمه و حربه تمامت دیو و پری و آدمی و وحوش و طیور و باد و همه در فرمان او آمدند و امر او را گردن نهادند. پس چون سلیمان رحلت کرد جبرئيل آن لوح‌را بفرمان جلیل باز همانجا برد.
al-kashkūl الكشكول 